دوران نوجوانی وسفرهایی که به تهران می نمودم را به یاد می آورم آن روزها زنان خیابان های شهر گیسوان خود را وسیله زینت و تبرج خود نموده بودند و دیدگان را به سمت خود جذب می کردند و من هم که ازخانواده ای مذهبی بودم جز آه کشیدن و اظهارتأسف کاری از دستم برنمی آمد. سال های بعد که به تهران می آمدم گویا هر روز بد تر از دیروز میشد، شلوارهای کوتاه نماد تمدن و خیابان ها جولانگاه زنانی شده بود که هر لحظه جامعه را به سمت عریانی سوق می دادند.

چه زود دوران جوانی می رسد وسرنوشت تحصیل در این شهر غریب را رقم میزند سال های ابتدایی دانشگاه تفریحم خلاصه شده بود به حضور در مسجد و درس خواندن و نامأنوس تر از هرچیزی خیابان ها و کوچه پس کوچه های شهر!

هنوز آن روز را فراموش نمی کنم که در خیابان کنار کیوسک تلفن بعد از اتمام صحبت با خانواده و حرکت به سمت دانشگاه متوجه صدای دختر بزک کرده ای شدم که مرا برادر خود خواند و کارت اعتباریم را تقاضا کرد من هم که قیافه او را دیدم با بی محلی به حرکتم ادامه دادم واین جا بود که چیزی جز ناسزاهای او نصیبم نگردید، نمی دانم شاید هم ادب حکم می کرد که بایستم اما...

آن زمان هم با سکوت و مشغولیت به درس گذشت وچه می دانستم که تقدیرم ماندن و تأهل درپایتخت است.

حال دیگر تهران پرشده از باربی های خوش خط و خال، دولت ها یکی پس از دیگری آمده اند ورفته اند چه اصلاح طلب چه اصول گرا، بماند که آن روزها می گفتند فلان دولت آمد حجاب تعطیل می شود بعد هم گفتند آن دیگری آمد اوضاع حجاب درست می شود، دیگر چشمم آب نمی خورد که با آمدن کسی جز مهدی فاطمه (عج) حیا و عفت فاطمی بر سرزمینمان حکم فرما گردد.

این روزها دیگر دارد عادی می شود که زنان با لباس های آستین کوتاه ومانتوهای چاک دار به کوچه وخیابان راه پیدا کنند.

در نهایت حربه جدید دشمن که زیرکانه این بار اندام زنان ایرانی را هدف گرفته، پوششی است به نام (ساپورت) البته شرمم می شود بگویم پوشش!!! نمی دانم بعضی هاچگونه این جرأت را به خود داده اند ،همانطور که در مراسم های عروسی و در برابر محارم خود ظاهر می شدند اکنون خود را بزک کرده و به خیابان ها و پاساژها نفوذ کنند.

جالب اینجاست که با کمترین تأملی می توان گامهای آرام ابلیس در ترویج اباحه گری و عریانی را فهمید: تغییر نام جوراب شلواری زنانه به ساپورت، هماهنگی ورود و تولید بیشمار آن درکشور، مسلح شدن مانکن های پشت ویترین ومانکن های انسانی خیابان گرد به آن، سایت های پرشده ازفروش مدل های رنگارنگ ساپورت بدون کوچکترین فیلتر و در آخرتبلیغ های زیرکانه آن در شبکه های ماهواره ای أعم از کنسرت گوگوش (طبق مطالعات اینترنتی) که با سیاست هرچه تمام تر با آنکه می توانند زنان را با پاهای عریان به صحنه بیاورند اما از ساپورت استفاده می کنند.

اما باید بانهایت تأسف گفت این بعضی از زنان ساده اندیش هستند که بدون اندکی درنگ و دقت در نقشه های شوم دشمنان این مرزوبوم شخصیت وحیای خود را بازیچه دست آن ها کرده اند.

دیگر وقت آن رسیده که سکوتم را بشکنم و دراین جنگ نرم با سلاح قلم بر دشمن خاصم یورش برم تا شاید بعضی از مسئولین در خواب مانده و بعضی ازعلما و روحانیونی که احیانأ از تأثیرکلامشان اطمینان ندارند این نوشته ها را دیده و به جنب وجوش بیفتند، هرچند شاید آن ها هنوز هم از بحث و پیگیری این مسائل خجالت می کشند وسطح آن را پایین ترازسطح علمی و معنوی خود می بینند. حال آنکه همین بعضی ها هنوز نمی دانند ساپورت چیست، چه شکلی دارد و چه کسانی آن را پوشیده اند.

دیگر شاید وقت آن رسیده باشد که ندایی بگوید: ( الیوم استعمال ساپورت در حکم محاربه با امام زمان عج ) تا بد خواهان نظام اسلامی ایران حیا و غیرت زنان و مردانی را حس کنند که،حاضرند خون رنگینشان را فدا کنند.

و روباه صفتان چه حیله گرانه نقشه راه کشیده اند:

۱. موهای بیرون افتاده از پس وپیش

۲. روسری های کوتاه آب رفته

۳. شلوارهای سوراخ سوراخ وکوتاه شده

4.مانتوهای اندامی وچاک خورده

۵. لباس هایی با دکمه های روی آستین جهت سهولت برای بالازدن

۶. ساپورت

7.هدف بعدی دشمنان!!! خدا نکند که عریانی کامل اندام باشد

به امید آن روز که مسئولین، علما و دلسوزان این نظام با ذره بین قوی تری سیاست های زیرکانه دشمن را نظاره گر بوده و سازنده سدهای مستحکم در برابر نفوذ صفات رذیله باشند.

(رَبِّ اشْرَحْ لِي صَدْرِي وَيَسِّرْ لِي أَمْرِي وَاحْلُلْ عُقْدَةً مِّن لِّسَانِي يَفْقَهُوا قَوْلِي)...

الف

خیلی وقته که دیگه حیا و عفاف دِمُده شده ...

یه زمانی وقتی می شنیدن فلان پسر با فلان دختر دوست شده همه چشاشون چهارتا میشد...دوست؟؟؟ دو تا نامحرم؟؟؟

الان ولی عادی که نه، انگار واجب شده!!

به هر کی میگم دوس دختر ندارم باور نمیکنه:

بروووو! مارو سیاه نکن! فقط بگو چندتا ؟؟؟

ظاهر زشتی ندارم! ولی از امیرم شنیدم که زکاه الجمال العفاف

بی عرضه هم نیستم! که امروزه دیگه نیازی به عرضه هم نیست. زیادن کسانی که خودشون پیش قدم امر خیر میشن!!!

ولی دوست ندارم با احساسات پاک یه دختر بازی کنم. دوست ندارم وقتی ازدواج کردم هیچ چیز تازه ای برام نداشته باشه غیر از دردسر و دست و پا بسته شدن!

دوست دارم از زندگیم لذت ببرم. دوست ندارم بعد از ازدواج متوجه بشم که همسرم، تمام زندگیم، چه ها که نکرده!!! چون اعتقاد دارم که اللطیّبات للطیّبین و الطیّبون للطیّبات .

من به تعداد بالای دوست دخترهام افتخار نمی کنم. من به این افتخار می کنم که برای خیلی از کارها، خیلی فرصت ها داشتم ولی انجام ندادم.

خیلی وقته که دیگه حیا و عفاف دِمُده شده... اما من هنوز به پاک بودنم افتخار می کنم.

نظر خیلی ها برام مهم نیست. جنبه مسخره شدن هم دارم به وفور!

ولی من نظر مادرم زهرا رو می پسندم. دوست دارم اون به من بگه: عزیزم! نه هر دختر خیابانی.

و الگوی من، پسرِ اربابم حسینه. نه هر پسر خیابانی.

و دوباره تکرار میکنم: جنبه مسخره شدن دارم. راحت باشید.

خــانومــی شماره بدم، اهای خانم خوشگله کجا؟ برســــونمت،  چند لحظه از وقتت میدی به مـــــا...

اینها جملاتی بود که دخترک در طول مســیر خوابگاه تا دانشگاه می شنید!

بیچــاره اصـلا” اهل این حرفـــــها نبود…این قضیه به شدت آزارش می داد تا جایی که چند بار تصـــمیم گرفت بیخیــال درس و مــدرک شود و به محـــل زندگیش بازگردد.

روزی به امامزاده ی نزدیک دانشگاه رفت..

شـاید می خواست گله کند از وضعیت آن شهر لعنتی….

دخترک وارد حیاط امامزاده شد…خسته… انگار فقط آمده بود گریه کنه...  دردش گفتنی نبود….

رفت و از روی آویز چادری برداشت و سر کرد… وارد حرم شدو کنار ضریح نشست. زیر لب چیزی می گفت انگار!!! خدایا کمکم کن….

چند ساعت بعد، دختر که کنار ضریح خوابیده بود با صدای زنی بیدار شد… خانوم!خانوم! پاشو سر راه نشستی! مردم می خوان زیارت کنن...

دخترک سراسیمه بلند شد و یادش افتاد که باید قبل از ساعت ۸ خود را به خوابگاه برساند… به سرعت از آنجا خارج شد… وارد شــــهر شد…

امــــا…

اما انگار چیزی شده بود… دیگر کسی او را بد نگاه نمی کرد..! انگار محترم شده بود… نگاه هوس آلودی تعـقــیبش نمی کرد! احساس امنیت کرد…

باخود گفت: مگه میشه آنقدر زود دعام مستجاب شده باشه، فکر کرد شاید اشتباه می کند، اما اینطور نبود!

یک لحظه به خود آمد…

دید چـــادر امــامزاده رو سر جاش نگذاشته...!

خاطرم هست از اول ابتدایی با خواهرم مدرسه که می رفتیم، او از من بزرگتر بود و چادر سر می کرد و من همیشه حسرتش را می خوردم. از تابستان سال دوم شروع کردم خواهش و تمنا که من هم چادر می خواهم. اما چون از نظر مادرم هنوز خیلی کوچک بودم و توانایی جمع و جور کردن چادر را نداشتم مدام وعده می دادند که باشد برای بعد از سن تکلیف!

مدرسه ها باز شد و علی رغم تمام تلاش هایم خبری از چادر نشد!

یک شب عمه و دختر عمه ام به خانه مان آمده بودند، دختر عمه ام چادر نو خریده بود. همانجا سر کرد و چادر قدیمی ش در خانه ی ما جا ماند!

آن شب فکری به ذهنم رسید. می دانستم پدر و مادرم حساس هستند که از وسایل دیگران بی اجازه استفاده نکنم. من هم با علم به این حساسیت، صبح چادر را بدون اجازه برداشتم و با خواهرم باهم رفتیم. بیرون از خانه چادر را سر کردم. خوب یادم هست وقتی کنار خواهرم با چادر راه می رفتم چنان احساس بزرگی می کردم که حقیقتا متصور بودم روی ابرها راه می روم!

تا اینجا نصف نقشه ام عملی شده بود.

...

هنگام برگشت، با چادر وارد خانه شدم. پایم را محکم زمین گذاشتم و گفتم تا وقتی برایم چادر تهیه نکنید با این چادر خواهم رفت!

و از فردای آن روز تا به حال رسما چادری شدم. با چادر خودم!

امیدوارم به حق آبروی حضرت زهرا(س) تا ابد برای هم آبرو باشیم..

وقتی حواسم نبود و کمی روسری ام ليزخورده بود و موهام ديده می شد با لبخند گفت: «موهات بيرونه ها خانومی!»

درحالی که موهام رو قايم می کردم نگاهی به زن های اطرافم تو خيابون انداختم.

شرم آور بود.

شوهراشون چه بی خيال.

اونجا بود که فهميدم تو با همه مردها فرق داری؛ دوستت دارم